Zondag het begin van de wintertijd, ik moest vroeg de deur uit, maar dus niet zo heel vroeg. Zaterdag avond heb ik alles klaargelegd wat ik zondag nodig heb. Al mijn eten voorbereid en kleding voor koel en warm weer. Ander half uur voordat ik weg moet gaat mijn wekker, ik sta meteen op en spring onder de douche. Ik heb zin in vandaag! Daarna maak ik mijn ontbijt klaar en drink ik een glas water met Aloë en een kop thermo thee. Mijn shake neem ik mee voor onderweg.
Op naar Schoorl, het is rustig op de weg. Het is mooi weer, rond de 10 graden, dat wordt waarschijnlijk in een korte broek en t-shirt lopen, ik heb er zin in. Het parkeerterrein is op 1,5 km lopen van de sporthal waar we ons nummer kunnen ophalen, dat is een mooie warming-up. Ik ben precies volgens plan op de tijd die ik gehoopt had in de sporthal. Dus alle tijd om nummer op te halen, aan te kleden en nog (een paar keer) naar de wc te gaan. Nog even twijfelen over de kleding die ik aan doe, maar het is ondertussen 11 graden, dus toch korte broek en t-shirt. Ik neem wel een dun jasje mee in mijn racevest. Ik heb zin in deze 17 km. Nog even de route bekeken op het board, we lopen niet over het strand, dus ook aardig beschut in de bossen, dat moet goed gaan met mijn kleding keus.
Kwart voor 10 loop ik naar de start, dan hoef ik niet zo lang in de kou te staan. De start is om 10 uur, als ik daar sta tussen alle mensen is het ook echt niet koud. Wel krijg ik ineens honger, oei, had ik dan toch iets meer moeten eten? Ik heb Prolonge bij me, extra voeding voor tijdens de race, ik neem er al een paar slokjes van. Ik heb ook een proteïnereep in mijn rugzak, daar eet ik ook maar alvast de helft van op. Zo moet het wel lukken….
Omdat er zoveel deelnemers zijn moeten we in 2 groepen starten. De snelle eerst en daarna de andere groep. Mijn plan was in de 2de groep te starten, maar het duurde zolang voordat de scheiding getrokken werd. Ik liep dus als 1 van de laatste in de eerste groep. Het was een hele relaxte start. Ik liep een lekker rustig tempo, het voelde goed. Wat voor mij wel fijn was dat ik niet de laatste was, omdat er nog en hele groep achter aan kwam. Ik hoefde dus niet bij deze groep te blijven. Het ging echt zo lekker. Ik voelde me zo sterk en had er zin in. Ik wilde eigenlijk al meteen foto’s gaan maken, maar dacht dat doe ik later wel.
In de verte zag ik 2 hulpverleners staan ik dacht EHBO, wat staan die vroeg in het parcours? We gaan de eerste echt afdaling in, daar hou ik van. Het is een zandpad naar beneden. Ik ben een paar passen onderweg en ik hoor gekraak en gescheur. Auw, dat is mijn enkel. Ik val op de grond. De vrouw die bij me loopt stopt…. Ik zeg loop maar door. De EHBO is tenslotte vlakbei. Het voelt niet lekker, ik lig op de grond…… Wat balen, en we waren nog maar net gestart (achteraf 1,8km onderweg). De hulpverleners helpen me omhoog de berg op en vragen of ik opgehaald kan worden door een auto. Game over!
Achteraf blijkt dat de hulpverleners van de reddingsbrigade waren. Ze hebben me naar de sporthal gebracht waar een EHBO post was. Daar is mijn enkel gekoeld, bekeken en ingepakt. 1,5 km naar mijn auto lopen was geen optie, dus 1 van de EHBO jongens heeft mijn auto opgehaald. Ik kon weer naar huis.
Thuis toch maar even met het HAP gebeld, ze hebben melding gemaakt en adviseerde dat ik maandag maar even naar de dokter zou gaan. Toen dacht ik, dat zullen we nog wel zien….. Als het vannacht goed gaat en het morgen beter voelt hoef ik niet naar de dokter…. Als er geen hulpverleners waren had ik toch ook lopend het parcours moeten verlaten….
Ik had als advies van de EHBO en ook van de HAP gekregen om om de 4 uur 2 paracetamol te nemen. Dat had ik dus zondag gedaan. ’s-nachts werd ik wakker van de pijn… er was natuurlijk al veer 4 uur verstreken, ik moet paracetamol nemen. Ik loop met mijn krukken naar de keuken. Ik voel me niet lekker ben misselijk, het doet pijn… Ik pak paracetamol…… ik voel mijn hoofd kloppen, wat doe ik hier? ik lig op de grond… waarom? De grond is koud…. ik wordt wakker. ik schrik, ik ben gevallen…. Ik sta op en neem de paracetamol. En ga weer terug naar bed. Volgende keer toch maar mijn horloge omdoen als ik mijn bed uit ga (daar zit val detectie op), hij gaat dan om mijn pols trillen om me wakker te maken. Maandag ochtend ben ik vroeg wakker, ik ga toch maar naar mijn werk, het is niks om alleen thuis te blijven. Als ik op mijn werk ben bel ik de dokter wel.
De gebeurtenis van die nacht hadden me doen besluiten toch maar naar de dokter te gaan. Hij heeft me doorverwezen naar het ziekenhuis er moeten toch voor de zekerheid foto’s gemaakt worden. Het is gelukkig niet gebroken. Ik dacht dat is mooi, dan kan ik misschien aanstaande zondag toch mee met de canitrail. Dan nu nog maar even naar de fysio (ze had gelukkig meteen een plekje voor me), kijken hoe ik weer zo snel mogelijk op de been ben. Helaas kon ze nu nog niet zo veel voor me doen, de enkel was nog te dik en ik moest echt even rust houden. Zondag canitrailen is uitgesloten, het herstel zal toch wel 6 tot 8 weken duren…… Dat is iets wat ik eigenlijk niet wilde horen.
-
- Maandag
-
- Woensdag
-
- Woensdag
-
- Woensdag
Oké, ik ga luisteren, ik zit nu al 2 dagen met mijn been omhoog. Ik blijf mijn voedingspatroon volgen. Goede gezonden voeding en genoeg (plantaardige) eiwitten. Alles om de genezing te bevorderen, ik moet misschien een paar evenementen laten schieten, maar ik ben weer op tijd terug voor 2020!
#lifeisbeteronthetrails #mindfulrun #herbalifestyle
-EvO
Soms mediteer ik, en sta ik stil in het hier en nu.
Verder doe ik veel dingen: maar echt alles wat ik doe vind ik leuk! Omdat ik het leuk vind, krijg ik er energie van en kan ik het ook volhouden. Deze week start mijn eerste 
Vandaag zijn we weer gestart met de “24 FitClub special edition Strong Viking”. Dat gaf mij de reden om te denken over alle activiteiten die deze zomer op de planning staan. Vandaag was de dag dat de CPC afgelast werd, maar onze 24 FitClub ging door en we hebben gewoon geweldig weer gehad. Het was droog, de wind viel mee en het leek of de zon ook wilde doorbreken! Het was fijn om deze training weer met een doel te geven en mee te doen.
Ik heb ook wat obstakel runs in de planning staan. Obstakelsruns zijn voor mij altijd extra spannend, ik heb heel erg hoogtevrees en houd niet echt van achtbaan attracties. 18 mei gaan we met een team mee doen aan de Muddy Angel run. Ik verwacht hier niet echt hoge obstakels, maar meer modder en fun met de andere dames. In ons team hebben we nog plek, dus wil je mee doen schrijf je dan nog even via deze 
Wachten in het startvak ging op zijn Strong Vikings, de muziek de speaker en het startschot. We gingen rustig van start en liepen eerst over een camping en een soort pretpark. Maar daarna kwamen de bospaden. Het was een redelijk vlak terrein, veel bospaden wat zand en wat hei. Sommige stukken door het bos waren goed te doen en had je weinig last van de wind. Maar de stukken over de hei hadden we echt heel veel last van de wind. De eerste verzorgingspost was al na 3 km, dat was wel redelijk snel, daar konden we water of CR7 krijgen. Ik heb natuurlijk een klein beetje CR7 genomen. Daarna gingen we door, we moesten een klein heuveltje en liepen een leuk bospad langs een helling. Daarna wisselde het parcours af, bospaden en hei met zandvlaktes. Het zand is dan toch wel weer erg pittig, daar ligt zeker nog een verbeter punt. Wat een bijkomend probleem is, dat ik eigenlijk al een week las van mijn rug heb. Toch wilde ik deze run niet laten lopen, ik kon eindelijk weer iets mee dan 10 km lopen en dat past goed in mijn trainingsschema voor de 20 van Alphen. Ik denk dat het ongeveer op 7 km was toen we bij een splitsing 13/19 km en 7 km kwamen. Nada een van onze loopsters wilde de 7 verder lopen, het ging met haar niet lekker en ze wilde liever terug. Respect als je naar je lichaam kan luisteren en dan het besluit neemt om anders te doen dan de rest. Uiteindelijk had ze toch nog 11 km gelopen!
Na deze splitsing gingen wij recht de hei over. Vol in de wind en later ook nog in de regen. Aan het eind bij 9km was onze laatste verzorgingspost. Daar keek ik er naar uit, en was benieuwd, wat voor een lekkers we daar kregen. Dat was een aangename verrassing, ze hadden stukken Herbalife maaltijdrepen chocolade en Herbalife thee. Dat was echt zo lekker, we stonden daar wel vol in de wind en in de regen, maar toch was dit een feestje. We moesten nog een klein stukje door over de hei en kwamen daarna in een heel mooi sprookjesbos. Vol mos en hele hoge bomen, en de zon begon weer te schijnen!
Canicrossen is hardlopen met een hond. Vandaag heb ik dat dus voor het eerst gedaan, niet met Mona want dat is iets te zwaar voor haar. Maar ik heb met Muffin gelopen. Muffin moest wel even wennen aan d’r tuigje, maar ze liep echt heel goed mee en kon het ook makkelijk volhouden. Tijdens het lopen kregen we ook nog wat informatie van onze medeloopsters. De tuigen die Muffin en Laika om hadden waren eigenlijk niet goed voor Canicrossen. Volgende keer mogen we een tuig uit de leenbox proberen. Zo kunnen we kijken wat het beste past bij de honden. We hadden een rondje van ongeveer 6 km gelopen, aan het eind van de route gingen we nog even een heuvel op. Dat gaat ook echt super samen met de hond, zelfs met een iets kleinere hond. Terug op het parkeerterrein hebben we nog een lekker kopje koffie gedronken. Echt super leuk om zo met de honden te canicrossen, dit is zeker voor herhaling vatbaar!
Laika en Muffin waren nog niet echt heel moe na deze 6 km, dus we hebben ze nog even laten rennen in het losloopgebied van Bentwoud.
Ik had een week herfstvakantie, en heel veel plannen Om te doen. Vorig weekend zat ik zaterdag en zondag in Eindhoven. Zaterdagavond hadden we een onwijs gaaf feestje omdat Herbalife 25 jaar in Nederland is. Na dit feest ben ik in een piep klein hotel in Eindhoven gaan slapen, dat scheelde weer 2 x 1,5 uur rijden en zo was ik weer op tijd bij het van der Valk hotel voor de Masterclassdag die we de volgende dag mochten bijwonen. Het was echt een super inspirerende dag.
keer buiten kunnen sporten in het “Urban Athletes Park” zo gaaf daar. Lekker in de bars hangen en gebruik maken van alle obstakels die ze daar geplaatst hebben. Gelukkig kan Mona ook mee daar naar toe.
nog veel te verbeteren in mijn trailruns, gewoon veel hardlopen en veel oefenen. Ook is het handig om goed op de route te letten, ik had een pijl gemist, waardoor ik en een paar die me volgde verkeerd liepen. Gelukkig waren er een paar lopers achter ons die ons terug riepen.
7 oktober stond een 25 km trail run op het programma. 25 km trail runnen had ik nog nooit gedaan, 25 km op de weg eigenlijk ook niet! Maar op de een of andere manier zag ik iets minder op tegen de 25 km trail. Trailrunning is iets relaxter dan op de weg rennen. Je kan er meer van genieten door de mooie natuur en de rust waarin je meestal loopt. Ook loop je vaak zonder veel mensen om je heen. Ik zag eigenlijk al weken op tegen de afstand, ik had constant in mijn achterhoofd dat ik de run wilde terug zetten naar 15 km. Maar ik zou deze afstand samen met Melanie lopen en van haar kreeg ik geen bericht dat ze wilde omboeken. Dus zo werd het vanzelf zondag en hadden we nog steeds tickets voor 25 km!
Wat dit weekend ook heel mooi maakte is dat ik op het laatste moment geen oppas voor Mona had. Mona zou eigenlijk naar Florianne gaan, maar haar katten waren ziek, wat ook besmettelijk voor Mona is. Dat bericht kreeg ik op vrijdag. Ik moest dus heel snel proberen om iets voor haar te regelen. Ik zou zondag met de boot van Harlingen naar Terschelling gaan. In Harlingen woont een tante van me dus heb ik haar gebeld om te vragen of ze toevallig dat weekend thuis zou zijn en of Mona bij haar mocht logeren. Dat was meteen goed! Zaterdag zijn Mona en ik dus op tijd richting Harlingen gegaan. Mona kon het meteen goed vinden met haar 2 honden. We hebben een leuke middag gehad, rond gereden door Harlingen, naar het tuincentrum, op een terrasje gezeten en ‘s-avonds lekker gegeten bij een pizzeria. Binnen was geen plaats, maar het weer was goed, dus we hebben lekker op het terras onder een heater gezeten. Alles bij elkaar maakte mijn weekend als een minivakantie.
Eens in de zoveel tijd loop ik een trailrun ergens in het land. Ik hoop altijd op een trail een beetje in de buurt ik wil niet langer dan een uur in de auto zitten. Maar voor de echt mooie trails moet je soms toch wat verder weg, zo ook dit weekend. Ik had me ingeschreven voor de posbanktrailloop. Deze run zou 16 km zijn en ik had hem in dit weekend gepland omdat ik 7 oktober 25 km wil gaan lopen op Terschelling. In eerste instantie had ik een trail van 18 km in Noordwijk op het oog, maar die was ineens verdwenen. Noordwijk was wat dichter bij huis geweest, nu moesten we ruim 1:15 uur rijden, daar ergens parkeren bij een gemeentehuis en werden met een pendelbus richting de start gebracht. Het laatste stuk ongeveer 700m moesten we nog lopen. In de bus hoorde ik dat de route 18 km geworden was. Dat was een verrassing, maar daar werdt ik niet echt zenuwachtig van. Met de trails sta je wel eens vaker voor dit soort verrassingen, ze kijken daar niet zo nauw wat betreft de kilometers. Deze keer waren we dus van te voren op de hoogte gebracht, dat is ook al heel wat. Ik liep deze trail samen met Nada. We lopen ongeveer dezelfde snelheid, en het is toch wel erg leuk om
Vandaag was weer een speciale Strong Viking training. Tijdens deze training merkte ik hoe ik vooruit was gegaan de laatste weken. Ik kon over muurtjes heen klimmen die ik 2 weken geleden echt niet haalde. Ik kon via een paal omhoog klimmen en zo aan de monkeybars gaan hangen. (Het overpakken naar de volgende bar lukte nog niet, maar ik ben al een stuk verder dan toen ik begon met deze training). Hoe dat kan, ik heb er maar 1 verklaring voor. Mijn level 10 challenge die ik gestart ben. Ik doe iedere dag iets aan beweging, als ik geen bootcamp, hardlooptraining of fitclub doe, dan doe ik een 7 minute workout. Zo ben ik iedere dag wel bezig met een active levensstijl. Ook let ik goed op mijn voeding, wat ook 90% van de tijd echt goed lukt!
De aankomende weken tot de Strong Viking zijn nog drukke weken die in het teken van deze obstakelrun staan. Door de week is het trainen lastig omdat ik niet altijd ‘s-avonds weg kan. Woensdags ben ik vrij, dus dan kan ik wel iets meer sporten. Dat ik ‘s-avonds niet altijd weg kan van huis komt door mijn hond Mona, als ik al de hele dag gewerkt heb kan ik haar ‘s-avonds niet alleen laten. Maar woensdagochtend doe ik een training bij Bas in de loods en ‘s-avonds heb ik mijn eigen Fitclub in Reeuwijk. Tijdens deze training probeer ik een gevarieerd programma te gebruiken, van stukjes hardlopen tot een fullbody workout en dat allemaal buiten in de omgeving van het surfstrandje in Reeuwijk. Die Fitclub is echt zo geweldig om te doen! Vrijdag ben ik meestal ook wel een beetje op tijd klaar, dus 
dan hoop ik ook wel even een klein stukje te hardlopen. Aankomende zaterdag ga ik een trailrun doen op de Posbank doen, 16km lekker een stukje rennen. Zondag 30 september hebben we onze laatste Strong Viking training, dat wordt iets speciaals en gaan we de puntjes op de i zetten! Dus als je zin hebt om deze training bij te wonen ben je van harte welkom. Zondag 7 oktober ga ik nog een uitstapje op de trails doen. Als alles volgens planning loopt ga ik dan 25km trailrunnen op Terschelling. Echt super veel zin in!